Kot perski
Kot perski jest jedną z najstarszych naturalnych ras kotów żyjących do dziś. Koty te sięgają czasów starożytnego Egiptu, ale uważa się, że rasa ta powstała w Persji (Iranie). Stamtąd zostały sprowadzone do Europy Zachodniej około 1620 roku.
Rasa ta znana jest na Bliskim Wschodzie jako kot Shirazi, a w Wielkiej Brytanii jako Persian Longhair. Dzisiejsza'wersja tego długowłosego, średniej wielkości kota różni się od swojego przodka. Inna jest twarz— mają skróconą kufę i wysoki, spłaszczony nos. Ich sierść jest gęsta i występuje w kolorach i wzorach od srebrnego do złotego, a nawet może być dwukolorowa.
Kot perski jest bardzo potulnym i czułym kotem, który lubi przebywać w domu. Ze względu na długość ich futra, najlepiej trzymać je w domu, aby zapobiec plątaniu się futra i chronić je przed pasożytami. Należy pamiętać, że mogą one dziedziczyć niebezpieczną chorobę zwaną policystyczną chorobą nerek (PKD); ponad 37% kotów perskich ma PKD. Jak na razie są to wciąż jedne z najpopularniejszych ras w Stanach Zjednoczonych.
Historia kota perskiego
Uważa się, że początki kota perskiego leżą, co nie jest zaskakujące, w Iranie, dawniej znanym jako Persja i krajach sąsiednich. Zostały one sprowadzone do Włoch, Francji i Anglii przez wczesnych europejskich podróżników około 1620 roku. W tamtych czasach koty te były trzymane przez szlachtę we Francji, Włoszech i Anglii. Jedna z wersji historii tej rasy kotów mówi, że ich wprowadzenie do Europy nastąpiło za pośrednictwem Pietro Della Valle we Włoszech i przez Nicholasa Claude Fabri de Peiresc we Francji.
Koty te zostały sprowadzone do Anglii w 1871 roku, gdzie były jedną z pierwszych zarejestrowanych ras kotów. Do dziś są jedną z najpopularniejszych ras kotów na świecie. Starożytni Persowie uważali, że koty te mają dużą wartość; pogląd ten podzielano w Europie, gdzie szlachta posiadała jednego. Były one również uważane za rzadkie, a zatem były również preferowane przez ludzi królewskich; był nawet czas, że byli jedynymi, którzy zawdzięczali te łaskawe koty.
Istnieje inna historia pochodzenia, która mówi, że dzisiejsze koty perskie są potomkami Felis Libyca, który ma swoje pochodzenie w Afryce i Azji. Ta wersja sugeruje również, że ta rasa została po raz pierwszy wprowadzona przed 1620 rokiem przez Rzymian i Fenicjan w 1500 roku. Ale ta historia pochodzenia mówi również, że ten kot był bardzo ceniony przez ludzi.
Karta faktów o kotach perskich
Wygląd
Kot perski, w porównaniu z innymi rasami kotów, ma budowę od średniej do dużej. Są silnie zbudowane, o krępej budowie ciała, które pokrywa długa, jedwabista sierść. Ich nogi są krótkie i mocno ukształtowane; mają okrągłą głowę z dużymi okrągłymi oczami i krótkim pyszczkiem. Mają krótkie, grube szyje i szerokie klatki piersiowe.
Występują w tak wielu kolorach, że wystawy kotów mają dla nich osobne kategorie kolorystyczne. Na dzisiejszych wystawach szuka się kotów o najdłuższej i najgrubszej sierści, bardzo krótkich nogach, ekstremalnie skróconym pysku i dużych oczach.
Rasa ta waży około 4,5 kilograma, są więc lżejsze od przeciętnej rasy kotów. Ze względu na sierść mogą wyglądać na nieco otyłe, ale tak nie jest, ponieważ ich napięcie mięśniowe jest doskonałe.
Koty perskie występują w różnych kolorach:
- czarny
- niebieski
- czekolada
- krem
- liliowy
- czerwony
- biały
Ta rasa ma tylko miedziane oczy, z wyjątkiem białej odmiany, która może mieć inne kolorowe oczy jak niebieskie lub nieparzyste oczy (jeden niebieski, jeden miedziany).
Cechy osobowości
Kot perski jest kotem inteligentnym, zorientowanym na ludzi, bardzo słodkim i łagodnym. Nie są to najbardziej aktywne koty; nadal lubią biegać i bawić się od czasu do czasu, ale mają tendencję do częstego spania. Uwielbiają zwracać na siebie uwagę i bawić się z nimi.
Pieszczoty i siedzenie na kolanach to rzeczy, dla których żyje ta rasa. Potrafią szybko przystosować się do nowego środowiska i są bardzo przyjazne wobec innych zwierząt i dzieci. Koty te bardzo nie lubią zostawać same, więc posiadanie kociego towarzystwa może rozwiązać ten problem, kiedy musisz wyjechać na jakiś czas.
Kwestie zdrowotne
Koty te nie są szczególnie podatne na choroby, ale istnieje dziedziczna choroba, która może spowodować śmierć z powodu niewydolności nerek. Gen ten powoduje policystyczną chorobę nerek (PKD) i uważa się, że jest wynikiem selektywnej hodowli. Na szczęście można przetestować, czy są nosicielami genu PKD, a jeśli tak, kot może być kastrowany.
Jednak objawy pojawiają się najczęściej po osiągnięciu przez kota perskiego wieku, więc niesprawdzone stada hodowlane mogły już przekazać gen dominujący kolejnym pokoleniom. Według UC Davis Veterinary Medicine, ponad 37% kotów perskich ma PKD. Test kosztuje około 70 dolarów, ale jest tego wart, jeśli oznacza uratowanie tej rasy.
Rasa ta jest również podatna na dziedziczną kocią kardiomiopatię przerostową (HCM). Według lekarza weterynarii Rosemarie Williams, około 40% przedstawicieli tej rasy jest dotkniętych HCM. Objawy HCM mogą być bardzo subtelne; może się zdarzyć, że pierwszym symptomem, jaki wykazuje kot, jest nagła śmierć.
Na szczęście można je zbadać pod kątem HCM poprzez USG serca i EKG. Bardzo wskazane jest regularne badanie kota, ponieważ istnieją hodowcy, którzy nie badają się pod kątem tej choroby.
Opieka nad kotem
Ich długa sierść musi być regularnie pielęgnowana, aby nie uległa nadmiernemu zmatowieniu. Takie sesje pielęgnacyjne sprzyjają budowaniu więzi z kotem. Innym ważnym elementem pielęgnacji są ich oczy (które muszą być czyszczone codziennie), ponieważ kształt ich twarzy powoduje gromadzenie się drenażu oczu.
Podsumowując, kot perski jest eleganckim i towarzyskim kotem, który uwielbia być pod opieką i lubi intymność ze swoimi opiekunami.
Źródła
- Lyons AL PKD1 (zespół policystycznych nerek) w Felines, UC Davis: https://www.vgl.ucdavis.edu/services/pkd1.php
- Informacje o rasie kotów Wikipedia: https://en.wikipedia.org/wiki/Persian_cat
Treść ta jest dokładna i prawdziwa według najlepszej wiedzy autora i nie ma na celu zastąpienia formalnej i zindywidualizowanej porady od wykwalifikowanego specjalisty.
